Mikel Santiago: "Het label 'Basque noir' stoort mij niet; we hebben een denkwijze gecreëerd."

Mikel Santiago (Portugal, 1975) liet alles achter om muzikant te worden. Hij wilde zich wijden aan rock. Hij pakte zijn koffers en woonde in Nederland en Ierland. “Spoiler: het ging vreselijk”, vertelt hij aan Cultura/s , niet zonder een zekere nostalgie. Uiteindelijk vond hij werk als softwareprogrammeur, maar de kunstenaar in hem wilde zich niet ontplooien en de pen was zijn ontsnappingsroute. Tegenwoordig is hij een van de belangrijkste figuren in de Baskische thriller, met werken als de succesvolle Illumbe-trilogie of het recentere El hijo olvidado , uitgegeven door Ediciones B.

Als je het over Mikel Santiago hebt, heb je het over Baskenland. Zijn vroege romans spelen zich echter ergens anders af. 'Gisteravond op Tremore Beach', in Ierland; 'The Bad Way', in het zuiden van Frankrijk; 'De vreemde zomer van Torm Harvey' in Italië...

Ik begon met Ierland omdat ik daar een tijdje heb gewoond en het verhaal situeerde zich in een ruig landschap dat zo op een Baskisch strand leek. Daarna bezocht ik verschillende internationale podia, waardoor ik een voorproefje kreeg van wat er te zien is.

Op welk moment besloot u uw verhalen aan Baskenland te koppelen?

Het idee begon bij mij te ontkiemen dat ik een scenario zou moeten vinden dat ik zou kunnen herhalen wanneer ik maar wilde. Creëer daar een universum. En wat zou dat beter zijn dan mijn land?

Steden als Elizondo of zelfs het denkbeeldige Illumbe, bij Mundaka, hebben het toerisme doen toenemen

Zijn land, maar op zijn eigen manier. Er komt veel uitvindingswerk bij kijken...

Illumbe is een hersenspinsel van mij, maar het past heel goed bij de thriller. Er is een kustlijn en kliffen, maar ook smerige industrieterreinen…

En als je het wilt bezoeken, waar moet je dan heen?

Het epicentrum is Mundaka, in de regio Urdaibai. Het probleem is dat Illumbe een complexer scenario is, omdat er bijvoorbeeld een sportclub is, terwijl de gemeente zelf die niet heeft. Of een sanatorium, dat toevallig erg lijkt op het sanatorium in Gorliz. Ik neem een ​​aantal scenario's mee die mij interesseren uit Baskenland en zet ze op één plek bij elkaar.

In zijn nieuwe roman, 'De vergeten zoon', vertrekt hij daar en vestigt zich in plaatsen als Bilbao en Getxo.

Ik word graag gemotiveerd door wat ik schrijf. Voor mij is die motivatie vaak reizen. Soms is dat een succes, en soms een mislukking. Ik weet dat ik terugkom naar Illumbe als ik weer een geweldig verhaal heb.

"We hebben allemaal familieproblemen, maar we drijven ze tot het uiterste", zegt Mikel Santiago, een Bask.

En ga je Baskenland verlaten?

Zeg nooit nooit. Het geeft veel van zichzelf en ik heb al vier verhalen gecreëerd. Maar het is wel zo dat ik van nature nieuwsgierig ben. We zullen zien.

Wat vindt u ervan dat uw werk is opgenomen in wat redactioneel 'Euskal noir' wordt genoemd?

Als u Dolores Redondo, Ibon Martín of Eva García Sáenz de Urturi hebt gelezen, kunt u mij of een andere collega eenvoudig bereiken. Het is een etiket dat mij niet stoort. Uiteindelijk is het een verder bewijs dat we een school hebben opgericht.

Jullie school geeft om het gezin. Het is altijd aanwezig in zijn romans. In het laatste geval wordt de neef van de hoofdpersoon, Ertzaintza Aitor Orizaola, beschuldigd van moord.

Lezers hebben de beschikking over een reeks universele coördinaten, en één daarvan is het gezin. We hebben allemaal wel eens familieproblemen, al is het wel zo dat ik ze tot het uiterste drijf. Misschien hebben ze niet één van jullie zelf opgesloten, maar het kan ook zijn dat jullie al een tijdje niet meer met elkaar praten. De relaties die ik creëer gaan veel verder dan het politiecomplot.

Het begon met korte verhalen en novellen. De eerste drie zijn gepubliceerd in de compilatie 'When Night Comes'.

Het zijn gecorrigeerde en bewerkte verhalen. Eén ervan is niet gepubliceerd. Dankzij hen ben ik wie ik nu ben. Ik begon met schrijven op een blog die ik 'The Relatódromo' noemde. Ik deed het als laboratorium, om te zien wat mensen ervan dachten. Dat moedigde mij aan om een ​​e-book te schrijven, dat ik online heb gepubliceerd. Ik ging op reis en het boek behoorde tot de meest gelezen en gedownloade boeken ter wereld. In de Verenigde Staten bereikte het zelfs de nummer één positie in de categorie Spaanstalige fictie.

En wat gebeurde er?

Een agent nam contact met mij op en vroeg of ik een nieuwe roman had. Ik zei hem dat ik het niet wilde, maar dat ik ermee door zou gaan. En zo ontstond Last Night at Tremore Beach.

Oriol Paul bracht de serie in de vorm van een miniserie naar het kleine scherm en verruilde Ierland voor het noorden van het land.

Via de Puerto de Vega, in Asturië. Een welkome afwisseling. Als iemand een foto ziet, denkt hij misschien wel dat het Ierland is. Uiteraard is de productie geen exacte bewerking van mijn boek. Het is meer een vrije inspiratie, waarin er trouwe delen zijn en delen die er niets mee te maken hebben.